Liever dan in zijn luie stoel zat hij dan ook op een van zijn zeven fietsen. Daarnaast was hij veelvuldig te vinden bij Sportcentrum Hoorn, zijn tweede thuis.

Jarenlang was hij de bevlogen voorzitter van de Hoornse triatlonvereniging. Ook toen hij dat niet meer was bleef hij enorm betrokken en stond hij iedereen met raad en daad ter zijde. Daarnaast bleef hij vol enthousiasme openwater- en fietstrainingen geven. Bij die laatste werd er gefietst in heel West-Friesland op door Cees zelfbedachte, verkeersluwe parcoursen, want veiligheid stond altijd voorop.

Conditie

Cees had door het vele en consequente trainen na zijn vijftigste nog geenszins aan kracht en conditie ingeboet. Eerder was hij nóg sterker geworden. Als groepsoudste was hij sneller dan alle anderen in de club. Wie naast Cees dacht te gaan fietsen kwam bedrogen -en uitgeput- uit. Cees fietste namelijk áltijd een half wiel vóór.

Na een werkzaam leven als hoofd van de ondernemingsraad bij PostNL kon Cees op zijn zestigste met vroegtijdig pensioen. Daar genoot hij, samen met zijn lieve Andrea, ten volste van. In heel Europa werden landen aangedaan en de fiets ging logischerwijs mee. De lijst met gewenste fietsvakanties was eindeloos, want de 65-jarige sportieveling was nog lang niet uitgefietst.

Mooier nog dan de fietsvakanties was thuiskomen. Wonend aan en fietsend langs zijn geliefde Markermeer. Van een mooie fietsrit, samen met zijn broer, naar Wieringen kwam hij echter nooit meer thuis. De immer fitte man die altijd bezig was met gezond oud worden, werd geschept door een pick-uptruck en overleefde dat niet.

Hij laat daarmee een enorme leegte achter, uiteraard bij zijn maatje Andrea en in zijn familie, maar ook binnen de triatlonvereniging en bij al zijn sportvrienden.

Stilzitten kwam niet voor in het woordenboek van de sportieve Horinees, toch werd hij op 21 augustus naar zijn laatste rustplaats gebracht.

Bron: Gerda Holla (NHD)